De wereld is onlangs gewaarschuwd door dreigingen van de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-Un om een ​​atoombom op de VS te laten vallen. Maar ongeveer 73 jaar geleden waren het de VS die twee atoombommen op Japan liet vallen, waardoor de wereld erg bang was dat de daad de aanleiding was geweest voor een nucleaire oorlog.

De technologie werd militair levensvatbaar, maar het was niet veilig. Naast de eigen vernietigende kracht van de artefacten, werden enkele gevallen van ongevallen tijdens het onderzoek geregistreerd. Het totale aantal is niet zeker bekend, omdat het onderwerp geheimhouding vereiste, maar ze waren meestal dodelijk voor degenen in hun buurt.

Einde van de oorlog

Het bombardement, gelukkig voor de hele mensheid, had het gewenste effect en Japan gaf zich over. Toch was er een derde plutoniumkern voorbereid op een nieuwe aanval. Hij stond onder de verantwoordelijkheid van wetenschappers van het Los Alamos National Laboratory en zou bekend staan ​​als de Demon Core.

Onderdeel van een van de experimenten.

Tijdens een nucleaire explosie wordt de radioactieve kern geactiveerd om een ​​kettingreactie te initiëren en daarna neemt de snelheid van de reactie oncontroleerbaar toe. Deze tweede fase wordt superkritisch genoemd en is bekend bij wetenschappers, maar ze wilden weten wat de kerngrenzen waren voor deze modus.

Een manier om deze limiet te testen, is door de neutronen af ​​te spelen die door de kern erin worden vrijgegeven om deze verder te destabiliseren. Eén groep, de "Critical Assembly Group" genaamd, ontwikkelde een reeks experimenten met de kern met materialen die de vrijgekomen neutronen weerspiegelden, na de evolutie van de activiteit.

Onnodig te zeggen dat het bestuderen van grensatoomreacties een zeer gevaarlijke activiteit is. Zozeer zelfs dat 12 dagen na de lancering van de tweede bom, zelfs voordat Japan de overleveringsvoorwaarden tekende, het eerste ongeval plaatsvond tijdens de tests.

Natuurkundige Harry Daghlian was alleen in het laboratorium en bouwde een hardmetalen schild rond de kern. Tijdens het proces werden neutronen gereflecteerd totdat de fysicus een deel van het schild plaatste dat de kern zeer gesloten liet. Dit activeerde de superkritische fase en hij werd 25 dagen later blootgesteld aan een dodelijke dosis straling.

Hervatting van zoekopdrachten

Louis Slotin met een van de eerste Amerikaanse bommen

Het ongeval heeft er niet toe geleid dat het project is geannuleerd, maar wel dat 9 maanden later nieuwe tests zijn gestart. Destijds werd een mechanisme ontwikkeld dat de kern bijna tot het uiterste duwde door er een berylliumkoepel over te laten zakken.

Louis Slotin, een Canadese natuurkundige, was eraan gewend geraakt het nieuwe experimentmodel te gebruiken. Met één hand hield hij de koepel vast, terwijl de andere een schroevendraaier vasthield die de opening regelde. Ondanks de extreem rudimentaire methode, deze beperkte neutronenreflectie en hield de kernstabiliteit onder controle.

In het laatste uitgevoerde experiment gleed zijn hand uit en de koepel sloot volledig, waardoor de kern opnieuw in een superkritische toestand kwam. Zeven andere wetenschappers waren aanwezig in de kamer, maar alleen Louis stierf negen dagen later.

Louis Slotin en de studie die tot zijn dood leidde

In beide gevallen, toen de kern zijn limiet overschreed en het proces van stralingsemissie begon, nam een ​​blauw licht de omgeving over. Dit was het gevolg van de schok van zeer energieke deeltjes met de luchtmoleculen, die hun energie als lichtstralen vrijmaakten.

Na het incident werd het zoeken stopgezet en de kern ontplofte waarschijnlijk in een testexplosie die 5 weken na het evenement plaatsvond.