NASA ontrafelt Mystery of Gravitational Oscillation on the Moon

Het Amerikaanse ruimteagentschap bracht onlangs het Grail-missierapport uit, dat negen maanden duurde bij maanonderzoek. Wetenschappers hebben de mysteries over de zwaartekracht van de natuurlijke satelliet van de aarde ontrafeld. Het zou gevormd zijn door de impact van asteroïden en kometen op het oppervlak.

NASA gelooft dat het begrijpen van het fenomeen het mogelijk maakt om de navigatienauwkeurigheid te verbeteren van satellieten die worden beïnvloed door zwaartekrachtvariaties. Onderzoekers wijzen er ook op dat het kennen van de structuur van de maan essentieel is om de veranderingen te begrijpen sinds de vorming ervan ongeveer 4, 5 miljard jaar geleden.

De bevinding is relevant in onderzoek naar terrestrische geologie. Wetenschappers geloven dat de maan tevoorschijn kwam na de botsing van een gigantisch object met de aarde, waardoor stukken materiaal van de planeet verdreven werden om de satelliet te vormen.

Inzicht in de massaconcentraties op de maan kan wetenschappers bijvoorbeeld helpen de vorming van tektonische platen beter te begrijpen, omdat de aarde vergelijkbare gevolgen zou hebben gehad voor haar geschiedenis.

Lunaire zwaartekracht

Sinds de jaren zestig weten wetenschappers dat de maan ongeveer een zesde van de zwaartekracht van de aarde uitmaakt, en toch verschilt deze van de zwaartekracht van onze planeet. Daar is deze kracht niet gelijk verdeeld, dat wil zeggen dat de zwaartekracht op de maan van regio tot regio kan variëren.

Het enige dat tot nu toe bekend was, was dat er gebieden waren met een hogere massaconcentratie, die de zwaartekracht veranderden. Het enige probleem is dat tot dan toe de reden voor het bestaan ​​van deze gebieden onbekend was en het zelfs niet mogelijk was om ze te identificeren.

Het Gravity Recovery and Interior Laboratory (Grail) bestudeerde de structuur van de ster gedurende negen maanden en kwam tot de conclusie dat de impact van asteroïden en kometen essentieel waren voor de huidige variaties in zwaartekracht.

De Graal bevatte twee dubbele sondes die in een maanbaan bleven en het oppervlak bestudeerden met apparatuur die was ontworpen om zich te concentreren op de analyse van zwaartekrachten. Door de massaconcentraties in kaart te brengen, was het mogelijk om de exacte locatie van de dichtste gebieden te realiseren, iets dat traditionele apparatuur niet kon vinden.