Geweldig! Fotograaf verzamelt verhalen van mensen die hij op straat tegenkomt
Heb je de gewoonte om rond te kijken en naar de mensen in de buurt te kijken, de straat over te steken, op de bus te wachten, naar etalages te jongleren, met verkeerslichten te jongleren, het winkelcentrum met tassen in de hand te verlaten, spelen met kinderen op het kleine plein? Deze mensen bestaan allemaal en zijn altijd om je heen, je ziet ze misschien niet. Deze "blindheid" is niet jouw schuld, nee. Misschien is het de haast om aan het werk te gaan, de koptelefoon, de zorgen over het internetaccount, enzovoort.
Een van de kenmerken van deze moderniteit waarin we allemaal 'vastzitten' is precies het gebrek aan tijd om de dingen om ons heen op te merken. Als je in een grote stad woont, weet je misschien niet eens de naam van de persoon naast je; heel anders dan je grootmoeder die op het platteland woont en de namen van de helft van de inwoners van je stad lijkt te kennen.
menselijk
Als je, om wat voor reden dan ook, een beetje last hebt van dit gevoel om gewoon een van de menigte te zijn, vind je het werk van een fotograaf genaamd Brandon misschien leuk. In 2010 kwam hij met een soort fotografische volkstelling, met verschillende gezichten die door New York City zwierven. In de loop van de tijd is het idee een beetje geëvolueerd en heeft het project van Brandon, getiteld "Humans of New York" - "Humans of New York" in een gratis vertaling, een nieuw gezicht gekregen.
Brandon merkte op dat elke persoon naast een ander gezicht ook een ander verhaal heeft, en dat de combinatie van deze twee kenmerken erg interessant kan zijn. De foto's begonnen vervolgens korte verhalen van elke persoon te vertellen, waardoor de identiteit van de afbeeldingen een poëtische uitstraling kreeg. Het project heeft een Facebook-pagina en heeft al meer dan 1, 3 miljoen volgers.
Het succes van het werk heeft veel te maken met het gebrek aan tijd vermeld aan het begin van de tekst en het vermogen van korte rapporten om ons eraan te herinneren dat de persoon die u op straat kruist een levensverhaal heeft en waarschijnlijk iets interessants. over haar zeggen. Bekijk enkele van deze foto's en de gratis vertalingen van hun getuigenissen hieronder:
1 - Respect
“Vertel me niet wat ik moet doen en ik zal je niet vertellen wat je moet doen. Dat is mijn motto. Ik heb verschillende meningen over de beslissingen van mijn familieleden, maar ik geef die meningen niet altijd, tenzij ze erom vragen. En daarom ben ik nog steeds uitgenodigd voor de feesten. ”
2 - Dromen
“Ik kwam hier om te proberen een muzikant of een acteur te worden, maar soms vrees ik dat ik een soort groots delirium lijd. Het lijkt erop dat al mijn tijd en geld, die ik in mijn creatieve werk zou moeten gebruiken, alleen wordt gebruikt om te proberen te overleven. ”
3 - Vriendschap
“Ongeacht wanneer ik optrad in het park, zou Doris een beetje komen kijken. Op een dag kwam ze naar me toe en, nooit met me gesproken, gaf ze me een artikel dat ze over me had gevonden in The Villager. Ik vond dat cool en dus nam ik een foto van haar, drukte het af en gaf het de volgende dag aan haar. Toen, de dag daarna, bracht ze me andere artikelen over poppen. Op dat moment begon ik haar echt leuk te vinden en toen dacht ik: 'Doris blijft me leuke dingen aandoen, dus ik moet iets heel cools voor haar doen.'
En dat deed hij: een Doris-poppenversie!
4 - Bedrijf
'Hij is niet zo avontuurlijk als ik. Hij houdt echt van zijn routine, maar als ik ooit iets nieuws wil proberen, zoals deze, zal hij zich aankleden en de picknickmand dragen. "
5 - Helderheid
"Het hebben van kanker was lang niet zo erg als angst voor kanker."
6 - Eenvoudig
Fotograaf: wat moeten volwassenen niet doen?
Boy: Kinderen straffen. En oorlog.
7 - Optimisme
Fotograaf: Als u een grote groep mensen advies zou kunnen geven, wat zou dat dan zijn?
Man: Wees optimistisch.
F: Wat was de moeilijkste tijd dat je met optimisme leefde?
H: Twee maanden geleden werd bij mij de diagnose prostaatkanker gesteld.
F: Wat was je eerste reactie?
H: Depressie, angst, angst. Ze kwamen er heel laat achter. Gelukkig niet zo laat, maar laat. Soms, toen ik op straat liep, wilde ik gewoon neergeschoten worden of geraakt worden door een bus. Mijn vader stierf aan prostaatkanker toen ik 12 was, dus ik dacht dat ik ook zou sterven.
F: Dus hoe ben je door deze gevoelens gegaan?
H: Elke dag naar het werk gaan en elke avond iets drinken.
8 - Aanwezig
“Mijn studenten maakten zich zorgen omdat ik geen helm droeg en ze wisten dat ik van oranje hield. Dus deden ze het voor mij. "
9 - Beste fase
Fotograaf: Wat was het gelukkigste moment van je leven?
Vrouw: Europa, in de zomer van 1959.
F: Wat is daar gebeurd?
M: Ik was 19 jaar oud en had 45 kg verloren en had veel nieuwe kleding. Ik liep door Parijs en Rome en iedereen keek me nauwer aan - ze vroegen me zelfs wie mijn fotograaf was! Natuurlijk voelde ik me nog steeds een vreemd meisje met overgewicht. Dat was absurd en geweldig!
F: Waarom ben je naar Europa gegaan?
M: Natuurlijk seks hebben. En ik heb het gedaan! Ik was de eerste van mijn hele groep vrienden. Ik ging terug naar huis en vertelde iedereen dat ik met charmant Frans had gedaan. Het was eigenlijk een rare kerel uit Chicago.
10 - Vanaf daar
"Ik probeer een droom te illustreren die ik gisteravond had."
11 - Liefde
Vrouw: Ik stelde mijn bruid voor voordat ik haar persoonlijk ontmoette.
Fotograaf: Hoe is dit gebeurd?
M: Nou, ze woont in Australië. We ontmoetten elkaar op Instagram en daarna praatten we de komende drie maanden elke avond aan de telefoon. En toen stelde ik haar voor op Skype.
F: Dus je hebt haar nog niet persoonlijk ontmoet?
M: Oh ja, eigenlijk is ze de afgelopen drie maanden in New York geweest. Ze is net terug in Australië om haar spullen te halen. We hebben al een eigen appartement. En een hond.
***
Wat vond je van dit idee? Klik hier als je de pagina met meer foto's en verhalen wilt weten.
Aanbevolen
