1 - TNT

Iedereen heeft gehoord over TNT - of trinitrotolueen - toch? Dit is ongetwijfeld een van de bekendste explosieven die er bestaat en het bestaat uit een gele vaste stof die in 1863 is gemaakt om oorspronkelijk als pigment te worden gebruikt. Dat klopt! Wie ontdekte dat TNT als explosief kon worden gebruikt, was een Duitse chemicus genaamd Carl Häussermann, ongeveer 30 jaar nadat het materiaal was ontwikkeld.

Het is geen kaas!

Een van de voordelen van TNT is dat het niet spontaan explodeert en gemakkelijk te hanteren is. Het materiaal kan zelfs worden gesmolten en in containers worden gegoten zonder dat er iets heel opwindends gebeurt, en een detonator is vereist voor dit explosief om zijn volledige kracht te ontketenen. En zet daar kracht op, omdat de nitrogroepen van de verbinding snel in stikstof (gasvormig) worden omgezet.

Vanwege de veelzijdigheid in gebruik is TNT - niet te verwarren met dynamiet - ideaal voor gebruik in gecontroleerde sloopwerkzaamheden, omdat het gemakkelijk over de structuur kan worden verdeeld die zonder grote risico's door de lucht zal vliegen. Hier komt een gebouw naar beneden met behulp van TNT:

Een andere nieuwsgierigheid naar TNT is dat het ook wordt gebruikt als basis voor het meten van de energie die vrijkomt uit explosies, met name nucleaire explosies, en voor het schatten van de kracht van mogelijke asteroïde-effecten.

2 - RDX

Het acroniem RDX wordt gebruikt om te verwijzen naar cyclotrimethyleenethrinitramine, een explosief waarvan de eigenschappen te wijten zijn aan de aanwezigheid van veel bindingen tussen stikstofatomen - in plaats van zuurstof. Het blijkt dat deze bindingen extreem onstabiel zijn, omdat stikstofatomen samenkomen en dit element in gasvorm produceren, en hoe meer stikstofbindingen er in een molecuul aanwezig zijn, hoe explosiever het materiaal zal zijn.

RDX Crystal

Voor RDX bevat het meer onstabiele bindingen tussen stikstofatomen dan TNT, wat betekent dat het krachtiger is dan goed oud trinitrotolueen. Als zodanig komt het vaker voor dat RDX - die ook veel wordt gebruikt bij gecontroleerde sloopwerkzaamheden - wordt gemengd met andere explosieven om minder snel te ontploffen.

3 - TATP

TATP - of triaceton-triperoxide - is een explosief dat bijna net zo krachtig is als TNT, maar veel minder stabiel en vatbaar voor detonatie alleen omdat de bindingen tussen de zuurstofatomen van deze verbinding zwak en onstabiel zijn. Zozeer zelfs dat een iets sterkere schok of slag de explosie kan veroorzaken, waardoor zelfs het productieproces van de "Moeder van Satan" (ja, dat is de aanhankelijke bijnaam die ze voor TATP hebben gekregen!) Super gevaarlijk.

Kijk daar naar de Moeder van Satan!

En over het productieproces gesproken, een probleem waarmee de autoriteiten worden geconfronteerd, is dat dit explosief gemakkelijk kan worden vervaardigd en vaak wordt gebruikt in geïmproviseerde bommen in verband met terroristische aanslagen. Herinner je je de aanslagen die plaatsvonden op de Londense metro in 2005? Dus ... het was de moeder van Satan!

4 - PETN

Een van de krachtigste explosieven die er zijn, is PETN (pentaerythrin tetranitrate), dat nitrogroepen bevat die vergelijkbaar zijn met die in TNT en nitroglycerine - het dynamiet-explosief - maar in grotere hoeveelheden. Omdat het echter vrij moeilijk is om dit materiaal op zichzelf te laten ontploffen, wordt het meestal gebruikt in combinatie met andere explosieven zoals TNT en RDX.

Krachtig stof

PETN werd op grote schaal gebruikt tijdens de Tweede Wereldoorlog als een explosiedetonator en wordt nu gebruikt om nucleaire wapenontploffingen te initiëren. Interessant is dat dit materiaal een lage toxiciteit heeft en geneeskrachtige eigenschappen heeft - en kan worden gebruikt als een vaatverwijder om bijvoorbeeld angina te behandelen.

5 - Aziroazide azide

Aziroazide-azide wordt beschouwd als de meest explosieve chemische stof die ooit is gemaakt en bestaat uit moleculen met 14 stikstofatomen, de meeste met elkaar verbonden door buitengewoon onstabiele opeenvolgende bindingen. In feite is het onmogelijk om zo'n molecuul in de natuur te vinden, juist vanwege de instabiliteit, maar het kan in het laboratorium worden gemaakt - hoewel dit niet wordt aanbevolen!

Maar goed dat nog niemand een gebruik voor deze stof heeft gevonden!

Om u een idee te geven, elke poging om azide-azide te hanteren of aan te raken kan ervoor zorgen dat de bindingen tussen stikstofatomen uiteenvallen in verschillende gasvormige stikstofmoleculen - die snel uitzetten en een enorme hoeveelheid energie vrijgeven.

Hierdoor zijn slechts zeer kleine hoeveelheden van dit materiaal gesynthetiseerd voor testen en zijn veel dure apparatuur volledig vernietigd tijdens het proces!

* Deze tekst is gebaseerd op informatie uit een artikel van Laura Finney, gepubliceerd door The Conversation portal.