Iemand in de ogen kijken kan je drogeren

Science Alert publiceerde onlangs het resultaat van onderzoek door de Italiaanse psycholoog Giovanni Caputo van de Universiteit van Urbino. Kortom, deze man bedacht hoe hij een persoon naar een ander bewustzijnsniveau kon krijgen zonder drugs te gebruiken, en de manier waarop dit mogelijk is, maakt alles nog nieuwsgieriger.

De tests uitgevoerd door Caputo werden bijgewoond door 20 volwassen vrijwilligers (15 vrouwen en 5 mannen). Zittend in paren in een slecht verlichte kamer, ongeveer 1 meter uit elkaar, hoefden ze alleen maar 10 minuten in de ogen te staren.

Een andere groep van 20 vrijwilligers kreeg de opdracht om te zitten en te staren, ook gedurende 10 minuten, hetzelfde. Deze keer was het geen oogcontact met een andere persoon, maar met een witte muur. Op dit moment wisten mensen nauwelijks wat het doel van het onderzoek was - ze waren net op de hoogte van het belang om hun ogen gericht te houden.

Na de 10 minuten moesten de deelnemers een reeks vragen beantwoorden die betrekking hadden op hoe ze zich voelden tijdens en na de ervaring. De vragen gingen over hun eigen gevoelens en ook wat ze opmerkten bij het kijken naar de andere persoon. Het idee was om te weten of de deelnemers dissociatieve symptomen hadden, die de persoon het gevoel geven dat hij niet verbonden is met de realiteit om hem heen.

Deze dissociatieve symptomen omvatten vervormde percepties van kleur, een gevoel dat de wereld niet echt is, en geheugenverlies. Dit kan allemaal worden veroorzaakt door het gebruik van drugs zoals alcohol, LSD en ketamine. Nu, na de studie van Caputo, kunnen we zien dat dit ook kan worden veroorzaakt wanneer de ene persoon gedurende 10 minuten in de ogen van de ander staart.

De psycholoog zei dat deze deelnemers volledig nieuwe sensaties meldden zoals ze nog nooit eerder hadden gehad. Bovendien scoorde de menigte van oog tot oog veel beter dan degenen die naar de witte muur staarden. Dit kan erop wijzen dat dit lange en ononderbroken oogcontact onze visuele en mentale waarneming diepgaand beïnvloedt.

Onderzoeker Christian Jarrett gaf ook commentaar op de resultaten van het onderzoek. Hij zei dat oog-in-oog deelnemers veranderingen rapporteerden in de manier waarop ze kleuren zagen, geluiden waarnamen en zelfs hun noties van tijd en ruimte.

Wat betreft de gezichten van de mensen naar wie ze keken, zei 90% van de respondenten dat ze gezichtsveranderingen hebben opgemerkt. Van hen zei 75% dat ze monsters zagen, 50% zei dat ze sporen van hun eigen fysiognomie op hun partner zagen, en 15% meldde gezichten van familieleden te hebben gezien.

Zeven jaar geleden had Caputo een soortgelijke test uitgevoerd, waarbij 50 vrijwilligers 10 minuten in een spiegel naar zichzelf staarden. In deze test keken de vrijwilligers, zelfs voordat de eerste minuut voorbij was, al naar hun eigen gereflecteerde beeld met het gevoel dat ze naar een vreemde staarden.

Deze keer gelooft Caputo dat de effecten nog sterker waren dan die welke werden gevoeld door de vrijwilligers die spiegeloefeningen deden. Dit is blijkbaar te wijten aan een fenomeen dat bekend staat als neurale aanpassing, wat niets anders is dan een verandering in de manier waarop onze neuronen reageren op ononderbroken stimuli. In sommige gevallen kunnen sommige neuronale activiteiten eenvoudig worden onderbroken.

Dit fenomeen kan gebeuren wanneer we meerdere minuten achter elkaar op dezelfde plek staren. Op zulke momenten zullen onze visuele waarnemingen een aantal bizarre veranderingen ondergaan en pas weer normaal worden wanneer we knipperen of op hetzelfde punt stoppen te kijken. En heb je soortgelijke ervaringen gehad? Vertel het ons in de comments!