Wist je dat bananen van nature radioactief zijn?

Dat klopt, je leest: bananen zijn van nature radioactief! Maar voordat u deze optie uit uw menu schaft, is het de moeite waard om te begrijpen hoe de radioactiviteit van dit fruit werkt en wetende dat het geen gezondheidsrisico's oplevert.

Ten eerste weten we allemaal dat bananen uitstekende bronnen van kalium zijn, wat een belangrijk chemisch element is voor plantengroei en het functioneren van het menselijk lichaam. Gebrek aan kalium in het lichaam kan leiden tot spierzwakte, krampen, ademhalingsmoeilijkheden en verschillende andere symptomen. En juist uit kalium komt kalium-40, een natuurlijke isotoop van het element dat op zijn beurt radioactief is.

Ten tweede is het belangrijk dat u weet dat een dosis van 100 rems (maateenheid die de hoeveelheid straling aangeeft) nodig is om het lichaam de nadelige effecten van straling te laten ervaren. Dus, aangezien een persoon een jaar lang elke dag een banaan eet, hij tot 3, 6 miljoen kan optellen, moet hij ongeveer 10 miljoen bananen eten om zichzelf aan een aanzienlijke hoeveelheid straling te kunnen blootstellen.

Een speciale eenheid

Zelfs als de hoeveelheid straling in een banaan minimaal is, betekent dit echter niet dat deze moet worden genegeerd. Om deze reden is een meeteenheid gecreëerd die in het Engels de 'bananenequivalentiedosis' (BED) wordt genoemd en overeenkomt met de hoeveelheid straling waaraan een persoon wordt blootgesteld bij het eten van een banaan.

Hoewel het een weinig gebruikte eenheid is, kunnen we beter begrijpen hoe blootstelling aan radioactiviteit werkt. Een van de toepassingen is het regelen van de hoeveelheid straling die bijvoorbeeld door een kernreactor kan worden afgegeven. Omdat dit aantal vaak extreem klein is, gebruiken experts picocurie, een miljoenste van een miljoenste van een curie, een eenheid genoemd naar de Poolse wetenschapper.

Omdat eenheden zoals curie en picocurie voor de meeste mensen niet zo logisch zijn, is de 'bananenequivalentiedosis' geïmplementeerd. Hierdoor kunnen we begrijpen of een bepaalde hoeveelheid radioactiviteit schadelijk is of niet, omdat we weten dat bananen geen kwaad doen. Kortom, het apparaat stelt ons in staat om te zien of de hoeveelheid straling die vrijkomt door een nucleair ongeval of een mobiele telefoon, bijvoorbeeld, echt zo gevaarlijk is als de media meestal aankondigen.

De effecten op het lichaam

Zoals je kunt zien, moet je tonnen bananen eten, zodat je lichaam effectief door straling kan worden geraakt. En toch, het is de moeite waard eraan te denken dat recent onderzoek erop wijst dat deze kleine hoeveelheden straling die we dagelijks ontvangen vanuit de ruimte, bananen, elektronica en vele andere bronnen nuttig kunnen zijn.

Het is nog steeds de moeite waard om te onthouden dat straling aanwezig is op plaatsen waar we het ons niet eens voorstellen. Een van de meest voorkomende voedingsmiddelen, aardappelen, zonnebloempitten, bonen en sommige noten worden ook als van nature radioactief beschouwd. Hier is het vermelden waard paranoten, die zelfs radioactiever zijn dan bananen, die ongeveer 6.600 picocuries of 1.85 BED per kilo opnemen. In dit geval is de eigenschap afkomstig van radio-isotopen, die zeer radioactief zijn en aanwezig zijn in de grond waar de kastanjebomen groeien.

Een ander bewijs dat kleine hoeveelheden straling vaak onveilig zijn, is röntgenonderzoek: een röntgenfoto van de borst stelt een persoon bloot aan 8 millirems; als het hoofd en nek zijn, is het ongeveer 20 millirems, maar als het een ruggengraatonderzoek is, is het blootstellingsgetal ongeveer 130 millirems.

Als je vaak een absurd aantal examens moet doen of zoals bananen, verschijnen de eerste symptomen van straling als je het niveau van 100 rems bereikt. Een persoon met deze blootstellingssnelheid vertoont griepachtige symptomen, die ook de gevoeligheid voor infecties, leukemie en lymfomen vergroten.

Wanneer de blootstelling 200 rems bereikt, begint de persoon gastro-intestinale problemen te hebben, die misselijkheid en buikpijn kunnen veroorzaken, evenals bloed in het braaksel en de ontlasting. Op dit punt beginnen snel vermenigvuldigende structuren - zoals bloedcellen, reproductieve cellen en haarcellen - te veranderen en kan permanent haarverlies optreden.

Met een blootstelling van 300 rems, is het immuunsysteem onderhevig aan permanente schade. Bij het bereiken van 400 rems, is er een kans van 50% op overlijden binnen 60 dagen als de persoon niet onmiddellijk wordt behandeld.