Nieuwe theorie verklaart vreemde kleuren en vormen van de manen van Saturnus

De maan is onze natuurlijke satelliet en een bron van inspiratie voor dienstdoende geliefden. Kijk maar naar de nachtelijke hemel en ze zal daar charmant charmant zijn in haar eenzame ballet. Heb je ooit gedacht dat je meer dan 60 verschillende manen kon zien? Dit is wat er zou gebeuren als je op Saturnus zou kunnen lopen. Om dit te doen, zou natuurlijk de ringen opzij moeten zetten en zich moeten concentreren op de sterren die rond de planeet cirkelen.

Ondanks het grote aantal zijn het de grootste manen die de aandacht van wetenschappers trekken; speculeerde zelfs dat Titan een soort leven kon herbergen. In 2017 maakte het Cassini-ruimtevaartuig zijn laatste duik in de planeet na een tijdje rond Saturnus te hebben gezeten en terug te keren met veel antwoorden.

Interessant genoeg was Cassini niet geprogrammeerd om de manen van Saturnus te analyseren; de focus lag vooral op de planeet zelf en zijn ringen. Het bleek dat het ruimteschip bijna vijf grote manen zou passeren, dus besloot NASA om een ​​kijkje in deze buurt te nemen voor nieuwe informatie.

Vreemde kleuren en vormen

Eerder werd aangenomen dat de manen van Saturnus zijn ontstaan ​​door de fusie van het ringmateriaal. Er werd ook gedacht dat de ringen mogelijk zijn ontstaan ​​door het uiteenvallen van sommige manen. Met Cassini-gegevens kan NASA deze theorieën ontwikkelen.

De manen van Saturnus zijn opmerkelijk vanwege hun vreemde vormen en kleuren. Door over Pan, Daphne, Atlas, Pandora en Epimetheus te vliegen, vijf van de grootste manen ter wereld, konden enkele bijzonderheden worden opgemerkt. Pan, het dichtst bij Saturnus, had een veel rodere kleur, terwijl Epimetheus er blauw uitzag.

De hoofdringen hebben een roodachtige tint, als gevolg van ijzer en organische deeltjes, en hebben uiteindelijk de kleur van nabijgelegen manen beïnvloed. Waterdampen en kristallen die vrijkomen door maanvulkanen, konden Enceladus al bijdragen aan de blauwachtige toon van wat verder weg gelegen satellieten. Bovendien hebben de geanalyseerde manen een relatief lage dichtheid, met dichtere kernen, waardoor ze aanleiding gaven tot nieuwsgierige vormen zoals vliegende schotels. Ze hebben hetzelfde materiaal als de ringen, maar ze concentreerden zich uiteindelijk op hun evenaars.