Hoe de Eerste Wereldoorlog hielp aan weersvoorspellingen zoals we die kennen

Weervragen zijn een routine voor veel mensen in de wereld van vandaag, maar er was een tijd dat het veel meer kostte dan je telefoon halen of een tv-krant kijken om te zien of de komende dagen koud, heet, Zon of regen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog waren er zoveel uren wiskunde nodig dat het kon sneeuwen en "strand" terwijl de meteoroloog zijn berekeningen bleef uitvoeren.

Het weer is altijd een zorg voor mensen geweest en het begrijpen van hun gedrag was cruciaal voor het succes van oogsten of avontuurlijke avonturen die verder gingen dan de horizon. Zonder diepgaande studie van de ontelbare natuurfenomenen, is het niet moeilijk te begrijpen waarom zoveel mensen op de planeet stormen associëren met woede-uitbarstingen van een of andere superkrachtige god.

Als zelfs vandaag niet, met alle beschikbare technologie, wordt de weersvoorspelling door de meeste mensen als betrouwbaar beschouwd, stel je voor duizenden jaren. Ja, niemand had enig idee wat er aan de hand was. Zozeer zelfs dat je als een offer aan de goden zou kunnen dienen, afhankelijk van wanneer je in de geschiedenis van de mensheid werd geboren. Het was tenslotte genoeg om een ​​kloppend hart naar de hemel te tillen zodat alles goed was, toch? Vrede zou heersen en voedsel zou niet stoppen met uit de aarde te komen.

Hoewel we niet langer offerrituelen beoefenen, was het tijdens een ander soort bloedvergieten dat het begrijpen van het veranderende weer een grote sprong maakte. Tussen 1914 en 1918 liet de Eerste Wereldoorlog zien hoe kennis van weersomstandigheden van vitaal belang was voor het succes van missies. Anticiperen op een storm of een koud front kan bijvoorbeeld levens redden.

Door de geschiedenis heen zijn er veel gevallen van echte strategische rampen veroorzaakt door een gebrek aan kennis over de atmosfeer. Zowel op de weg als op het slagveld werden verschillende legers geconfronteerd met problemen in verband met de "onvoorspelbaarheid" van tijd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was het niet anders; het gebrek aan instructie over de kracht van de wind veroorzaakte zelfs dat sommige troepen last hadden van het vrijkomen van hun eigen giftige gassen.

Sommige van deze catastrofale situaties werden opgemerkt door de Britse wiskundige Lewis Fry Richardson, die tijdens de oorlog als ambulancebestuurder diende. In die periode hield hij zich niet alleen bezig met het onmiddellijk redden van levens, maar ook met het voorkomen van andere soortgelijke situaties in de toekomst wegens gebrek aan redenering.

Profiterend van het onlangs gelanceerde "Noorse cycloonmodel", een studie die eerst het bestaan ​​van goed gedefinieerde luchtmassa's en hun verplaatsingen benadrukte, nam Richardson de pen en het papier en begon zijn wiskundige vaardigheden in praktijk te brengen. Hij wilde het gedrag van de atmosfeer berekenen om zijn volgende bewegingen te kennen, niet afhankelijk van voorspellingen die tot dusverre werden gemaakt van vergelijkingen met gebeurtenissen uit het verleden.

Richardson realiseerde zich dat zijn idee belangrijke meteorologische resultaten zou opleveren, maar zag al snel in dat het onmenselijk werk zou zijn om dit te doen. Het kostte de wiskundige maximaal 6 weken om de berekeningen van een voorspelling van slechts 6 uur en een enkel punt op de kaart te voltooien. Dat wil zeggen, het zou onmogelijk zijn voor een persoon om alle nodige rekeningen op tijd te maken om de oorlog te helpen. In feite zou het zelfs de kleding niet op de waslijn redden.

In 1922, toen hij het Numerical Process Weather Forecast- onderzoek publiceerde, droomden de Britten zelfs van een weersvoorspellingssysteem dat 64.000 menselijke computers nodig zou hebben om effectief te kunnen functioneren. Vond je het vreemd? Op dat moment verwijst het woord 'computer' naar een persoon die berekeningen achter elkaar doet als werk. Ze heeft het berekend.

Richardson slaagde er niet in zijn plan in de praktijk te brengen, maar zijn concept bleef bestaan ​​totdat het levensvatbaar werd in de jaren 1940, toen computers zoals wij die kennen (nou ja, niet precies ...) werden uitgevonden. Naast het feit dat ze echte grappen waren, waren ze belachelijk traag in vergelijking met wat we vandaag thuis hebben, maar ze waren al ongelooflijk sneller dan mannen om enorme hoeveelheden variabelen te berekenen.

De eerste elektronische weersvoorspelling werd gemaakt in 1950 en duurde 24 uur om te berekenen. Naast dat het langzaam was, was het alleen voor de volgende dag. Gelukkig zijn de jaren voorbijgegaan en is het klimaatonderzoek, net als de technologie, nog steeds beïnvloed door de wiskunde die Richardson dacht tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Vandaag kunnen we weersvoorspellingen overal ter wereld op elk gewenst moment en met een paar klikken bekijken. Maar vertrouw je ze volledig? Het is niet de schuld van het meisje! De waarheid is dat we nog steeds niet 100% begrijpen van hoe deze krachtige laag gassen rondom de aarde werkt.