Apollo 10 was een van de belangrijkste missies van NASA: het werd in mei 1969, twee maanden voor de eerste maanlanding, in de ruimte gelanceerd. aandacht voor iets veel ongewoons: kakgedrag zonder zwaartekracht.

Ja, dat is precies wat je leest! Op de zesde dag van de missie zag commandant Tom Stafford iets in de lucht zweven en zei hij lachend: 'Wie heeft dit gedaan? Laat iemand me een snel servet geven! Er zweeft een mer ** in de lucht. ' Natuurlijk nam niemand het auteurschap van het vuil en veranderde de geschiedenis in een van de grootste mysteries van NASA.

Commandomodulepiloot John Young verdedigde zichzelf al snel: “Dat heb ik niet gedaan! Niet een van mij. ' Lunar module piloot Eugene Cernan aarzelde: "Ik denk niet dat het een van mij is." Ten slotte was commandant Stafford nog nadrukkelijker: "De mijne is een beetje plakkeriger dan dat." Yuck!

NASA Vertrouwelijk document Fragment transcribeert dialoog tussen astronauten wanneer ze te maken kregen met stinkende problemen

Plastic zak bevestigd aan de billen

Tegenwoordig heeft het International Space Station vacuümtoiletten die ongelukken zoals hierboven beschreven voorkomen. Maar in de vroege dagen van verkenning van de ruimte was dit echt een uitdaging; iedereen moet immers ooit naar het toilet gaan ...

Het gebrek aan zwaartekracht versnelt nog steeds de doorvoer van voedsel in het spijsverteringskanaal. Urine zelf is een probleem: in 1961 moest de eerste Amerikaan die naar de ruimte ging, Alan Shepard, in zijn astronautuniform plassen op een vlucht die slechts 5 uur duurde! NASA verwachtte deze behoefte niet.

In Apollo-missies gebruikten astronauten een plastic zak die aan hun billen was bevestigd, zodat ze konden evacueren. Toch was dit ingewikkeld, en vaak moesten bemanningsleden de dienst met hun vingers voltooien, tenslotte liet het gebrek aan zwaartekracht de kak vast aan de kont. ze daar. Meestal was het echter nodig om bij hen op het schip te wonen.

Vroeger gebruikten astronauten plastic zakken die op hun rug waren geplakt

***