Het verhaal van een vrouwelijke arts en een man met meer dan 500 kinderen
Heb je gehoord van een vrouw genaamd Helena Wright? Ze was een humanistische arts die betrokken was bij voorbehoedsmiddelen in het begin van de twintigste eeuw, toen het nog taboe was, en toch bestudeerde ze niet alleen seksuele en reproductieve relaties, maar schreef ze er ook boeken over en creëerde centra van Toegewijde hulp om iedereen in moeilijkheden te helpen, ongeacht hun sociale achtergrond.
Tijdens het overleg besefte Helena dat er iets gemeen was in de rapporten die ze van haar patiënten hoorde: velen van hen, in plaats van op zoek te zijn naar anticonceptiemiddelen, klaagden over het gebrek aan seksuele eetlust van hun man en keerden terug van de Eerste. Wereldoorlog ziek en getraumatiseerd - dat is wanneer ze niet stierven in de strijd. Toch wilden deze vrouwen kinderen krijgen.
Tegenwoordig zijn er enkele manieren om zwanger te worden zonder dat de vrouw een relatie hoeft te hebben, maar in de twintigste eeuw bestonden dergelijke opvattingen gewoon niet, omdat " IVF " en "spermabank" supermoderne nomenclaturen zijn. En wat kon er dan worden gedaan aan die vrouwen die kinderen wilden?
Menigte zonder partner
De tijden waren echt zwaar, en de Eerste Wereldoorlog, die begon in 1914, was verantwoordelijk voor de dood van miljoenen soldaten en burgers, om nog maar te zwijgen over mensen die zwaar gewond, verminkt en fysiek getraumatiseerd waren. De oorlog was verantwoordelijk voor de rolverandering van duizenden vrouwen die de positie van "vrouwen" verlieten om het verdriet te dragen dat ze "weduwen" waren en een van de statistieken waren die hen classificeerden als behorend tot de "menigte zonder partner".
In 1918 had Helena het rapport gehoord van duizenden vrouwen die, naast het treuren over het verlies van een echtgenoot of het trauma dat hij had meegemaakt, het hadden over het trieste lot van het hebben zonder kinderen. Helena, die al in de huid had geleefd het vooroordeel om arts te zijn, hiervoor haar eigen familie te moeten bestrijden, werd niet onderdrukt en dacht lang voordat het concept dat we vandaag hebben van spermadonor na hoe het mogelijk zou zijn om een dienst te vinden zoals deze.
Het jaar 1919 was gewijd aan het onderzoek van Helena, die op zoek was naar een man die een spermadonor kon zijn voor de vele vrouwen die kinderen wilden maar nog niet konden krijgen. De kandidaat moet voldoen aan enkele basisvereisten: lang zijn, tanden hebben, goed opgeleid, intelligent en mannelijk zijn.
De gever
Dan komt een man genaamd Derek, die toen 30 jaar oud was en uit een gezin kwam met iets meer liberale gedachten, en natuurlijk voldoet aan de eisen die door Helena worden gesteld. In tegenstelling tot zijn jongere broer, werd Derek niet opgeroepen om deel te nemen aan de oorlog en ondervond daarom niet het grote trauma van alle soldaten, maar ervoer het verlies van één persoon uit zijn familie toen zijn broer stierf tijdens een conflict in de oorlog. Duitsland.
Derek voelde zich niet meer op zijn gemak tot hij een verpleegster genaamd Suzanne ontmoette, die zijn vrouw zou worden, die hem in 1919 aan Helena introduceerde, en naarmate hun vriendschap groeide, hoorde Derek dat de dokter een lijst met haar had. minstens duizend vrouwen die moeder willen worden en geen enkele manier hadden. Het was toen dat hij begreep dat hij kon helpen.
De twee sloten een deal voor een relatief undercover-service die als volgt zou werken: elke betrokken vrouw zou het equivalent van £ 10 moeten betalen, en dat geld zou gaan naar een fonds dat zich toelegt op het bieden van alle prenatale zorg waarvoor vrouwen en baby's zouden het nodig hebben.
Het proces
De communicatie tussen Helena, Derek en de toekomstige moeders vond plaats via telegrammen, en de vrouwen hadden niet het recht om de vrijwilliger van tevoren te kennen, om het hele proces eenvoudiger en sneller te maken. Ze moesten gewoon de wiskunde doen en kijken welke dagen het meest vruchtbaar zouden zijn voordat de datum werd ingesteld. Mannen werden hiervan op de hoogte gebracht en konden ervoor kiezen om hun vrouwen naar de afgesproken locatie te vergezellen of gewoon weg te blijven - de meesten kozen de tweede optie.
Derek droeg altijd een zwart pak met een wit shirt en een vlinderdas met stippen, vergezeld van zijn hoed, een klein koffertje en een fles cognac. Het recept werkte heel goed en sommige vrouwen vroegen zelfs om een tweede bezoek, maar Helena maakte altijd duidelijk dat het niet alleen een seksuele behandeling was, maar een manier om een gezin te herstellen dat kinderen wilde. Dus geen toegift.
uitslagen
Suzanne, de vrouw van Derek, leek volgens Helena's rapporten een goede relatie te hebben met de functie van haar man en nam er geen moeite mee. In de komende jaren bezocht Derek meer dan 500 vrouwen, van wie velen kinderen hadden en geen tweede bezoek aan de werknemer hoefden te brengen. Wanneer een kind werd geboren, stuurde Helena een telegram naar Derek. Tussen 1919 en 1950 hielp Derek 496 kinderen te verwekken.
De medewerker had ook zijn eigen kinderen - negen in totaal - en stierf thuis in 1974. Een jaar na zijn dood kwamen diensten van mannen die aanboden korte relaties aan te gaan om zwangerschap te genereren.
Helen had een lang en volkomen leven, een bedreven en voorstander van open relaties, voorbehoedsmiddelen, miskramen en natuurlijk Dereks hulp. In 1968 reageerde ze op deze daden en werd ze schuldig bevonden, maar kreeg ze een grote korting op haar straf. Helena leerde de wereld kennen, hielp mensen en hielp verschillende taboes te doorbreken. Ze bleef reizen, studeren, werken en sociale normen in twijfel trekken tot het einde van haar leven, dat een mooie 93 jaar duurde.
* Geplaatst op 8-8-2013
***
Mega concurreert voor de Digital Influencers Award, en jij kunt ons helpen dubbele kampioenen te worden! Klik hier om uit te vinden hoe. Volg ons op Instagram en abonneer je op ons YouTube-kanaal.
